ფიჭვი ქართულ ლიტერატურაში

„ცასაც ჩაუცვამს თალხები

ტყვიისფრად ჩანარიგალი.

ნაპირთან გადატყდომის დროს

ჭრიალებს ფიჭვი მაღალი,

ელვამ კვლავ უნდა იელვოს,

გრგვინვამ ჰკრას მეხი ახალი.

ტყვე ტყვიისფერი ნატბორის,

გაქანებულად მგლოვარე,

ხანდახან ღრუბელთა შორის

გამოანათებს მთოვარე.

და განათდება უეცრად

გაოხრებული, პარტახი,

უეზოოდ და უეწროდ

ოხრად შთენილი ჩარდახი“...

„როგორ შეიძლება კაცი თებერვალში მზეს დაემდუროს, ნუ აცხუნებო? მაგრამ მაჭერდა სასმელით გახურებულ შუბლზე. ფიჭვები შორს იყო, ამიტომ მივწექი საფლავის გვერდზე და მივეხუტე ცხელი შუბლით ცივ მიწას. მოედო სასმელი გადაღმერთილსაც, ვერ ჩადის მიწის ამოსაყრელად საფლავში, თუ ჩადის, ვეღარ ამოდის.

ბოლოჯერღა ჩავედი დაბლა და მივეზომე ნიკაპით, გავუსწორდი უკვე.

მოვრჩით.

წერაქვი მხარზე გავიდე და ჩამოვუარე მიწას ამოფარებულებს.

როგორ არ უხდება ქვაზე დახატული ლამაზი სურათი ჭიისგან შეჭმულ მკვდარს…

მივხვდი, როგორი უნდა იყოს ჩემი საფლავი – უბრალო, გათლილი ლოდი, გვარი და სახელი“.

„სულ შვიდი ფიჭვი გვედგა ეზოში.

ერთი სიმაღლე ჰქონდათ, ერთსა და იმავე ვარსკვლავებს აჰყურებდნენ.

ღამღამობით.

როცა ადამიანები უმწეოდ ხუჭავდნენ თვალებს და ძილს ეძლეოდნენ,

იმათ არ ეძინათ.

ღამღამობითაც გამიგია ჩამოვარდნილი გირჩის ხმა.

დიდრონი, ჯიშიანი გირჩები სცვიოდათ.

ჩვენ ვაგროვებდით ხოლმე.

იმ გირჩებით ვანთებდით ღუმელში ცეცხლს.

ჩაიშლებოდა გირჩები ღადრად და მერე შეშა აბრიალდებოდა,

ოთახი თბებოდა, ფანჯრები იორთქლებოდა.

გადავუსვამდი ფანჯარას თითებს,

მივადებდი ცივ მინას ცხვირს,

შემცივდებოდა ცხვირზეც და ტუჩებზეც.

მერე შევაჩვევდი სიბნელეს თვალს.

და ვიგრძნობდი დათოვლილი ტოტების სიმძიმეს.

ხოლო შვიდთაგან ერთს ტოტები უფრო ზემოთ ჰქონდა აჭრილი.

და მასში სხვა გრძნობა იყო შენივთული.

ეს გრძნობა იყო რამდენადაც იდუმალი, იმდენადვე ძვირფასი,

ეს გრძნობა იყო მხოლოდ ჩემი“...